W Scali, klasy są parametryzowane wartościami (parametry konstruktora) oraz typami (jeżeli klasa jest [generyczna](generic-classes.html)). Aby zachować regularność, zarówno typy jak i wartości są elementami klasy. Analogicznie mogą one być konkretne albo abstrakcyjne.

Cechy oraz [klasy](classes.html) z abstrakcyjnymi typami są często używane w połączeniu z anonimowymi klasami. Aby to zilustrować wykorzystamy program, w którym utworzymy bufor sekwencji ograniczony do listy liczb całkowitych:

Warto zwrócić uwagę na to, że często jest możliwa zamiana abstrakcyjnych typów w parametry typów klas i odwrotnie. Poniższy przykład stosuje wyłącznie parametry typów:

Znaczenie adnotacji jest zależne od implementacji. Na platformie Java, poniższe adnotacje domyślnie oznaczają:

W tym przypadku, Scala daje taką samą możliwość:

Funkcja `whileLoop` pobiera dwa parametry: `cond` i `body`. Kiedy funkcja jest aplikowana, jej właściwe parametry nie są ewaluowane. Lecz gdy te parametry są wykorzystane w ciele `whileLoop`, zostanie ewaluowana niejawnie utworzona funkcja, zwracająca ich prawdziwą wartość. Zatem metoda `whileLoop` implementuje rekursywnie pętlę while w stylu Javy.

Funkcja `loop` przyjmuje ciało pętli oraz zwraca instancję klasy `LoopUnlessCond` (która enkapsuluje to ciało). Warto zwrócić uwagę, że ciało tej funkcji nie zostało jeszcze ewaluowane. Klasa `LoopUnlessCond` posiada metodę `unless`, którą możemy wykorzystać jako *operator infiksowy*. W ten sposób, uzyskaliśmy całkiem naturalną składnię dla naszej nowej pętli: `loop { < stats > } unless ( < cond > )`.

Zamiast tego, możesz utworzyć kopię używając metody `copy`:

Dla każdej klasy przypadku kompilator Scali wygeneruje metodę `equals`, która implementuje strukturalne porównanie obiektów oraz metodę `toString`. Przykład:

Jednym z najważniejszych zastosowań klas przypadków (skąd też się wzięła ich nazwa), jest **dopasowanie wzorca**. Poniższy przykład pokazuje działanie funkcji, która zwraca różne komunikaty, w zależności od rodzaju powiadomienia:

Programując w Scali, zachęca się abyś jak najszerzej używał klas przypadków do modelowania danych, jako że kod który je wykorzystuje jest bardziej ekspresywny i łatwiejszy do utrzymania:

* Porównanie przez wartość pozwala na porównywanie instancji tak jakby były prymitywnymi wartościami

Program definiuje wykonywalną aplikację w postaci [obiektu singleton](singleton-objects.html) z główną metodą `main`. Metoda `main` tworzy nową instancję typu `Point` i zapisuje ją do wartości `pt`. Istotną rzeczą jest to, że wartości zdefiniowane z użyciem słowa kluczowego `val` różnią się od zmiennych określonych przez `var` (jak w klasie `Point` powyżej), tym że nie dopuszczają aktualizacji ich wartości.

Funkcja może określić dowolną ilość list parametrów. Kiedy jest ona wywołana dla mniejszej liczby niż zostało to zdefiniowane, wtedy zwraca ona funkcję pobierającą dalsze listy parametrów jako jej argument.

_Uwaga: metoda `modN` jest częściowo zastosowana dla dwóch wywołań `filter`, gdyż jest wywołana tylko dla jej pierwszego argumentu. Wyrażenie `modN(2)` zwraca funkcję typu `Int => Boolean` stąd też może być przekazane jako drugi argument funkcji `filter`._

Należy zwrócić uwagę na to, w jaki sposób możemy wykorzystać *dowolną* domyślną wartość poprzez użycie [parametrów nazwanych](named-parameters.html).

W Scali, wzorce mogą być zdefiniowane niezależnie od klas przypadków. Obiekt posiadający metodę `unapply` może funkcjonować jako tak zwany ekstraktor. Jest to szczególna metoda, która pozwala na odwrócenie zastosowania obiektu dla pewnych danych. Jego celem jest ekstrakcja danych, z których został on utworzony. Dla przykładu, poniższy kod definiuje ekstraktor dla [obiektu](singleton-objects.html) `Twice`:

Zdarza się, że chcielibyśmy dopasować określoną liczbę wartości oraz sekwencję. Z tego powodu, możesz także zdefiniować wzorce poprzez metodę `unapplySeq`. Ostatnia wartość typu `Tn` powinna być `Seq[S]`. Ten mechanizm pozwala na dopasowanie wzorców takich jak `case List(x1, ..., xn)`.

Scala pozwala na definiowanie funkcji wyższego rzędu. Są to funkcje, które przyjmują funkcje jako parametry lub których wynik jest też funkcją. Poniżej znajduje się przykład funkcji `apply` który pobiera inną funkcję `f` i wartość `v`, po to by zwrócić wynik zastosowania `f` do `v`:

W tym przykładzie, metoda `decorator.layout` jest automatycznie konwertowana do funkcji typu `Int => String`, czego wymaga funkcja `apply`. Warto dodać, że metoda `decorator.layout` jest polimorficzna, co oznacza, że jej sygnatura jest odpowiednio dopasowana przez kompilator, dzięki czemu gdy jest przekazana do funkcji `apply`, jest ona traktowana jako `Int => String`.

W pierwszym przypadku wyszukiwana jest konwersja `c`, którą można zastosować do `e` aby uzyskać wynik typu `T`.

Zakładając, że metody niejawne `list2ordered` oraz `int2ordered` zdefiniowane poniżej znajdują się w danym zakresie:

Aby zdefiniować własne konwersje niejawne, należy zaimportować `scala.language.implicitConversions` (albo uruchomić kompilator z opcją `-language:implicitConversions`). Ta funkcjonalność musi być włączona jawnie, ze względu na problemy jakie mogą się wiązać z ich nadmiernym stosowaniem.