Thanks to visit codestin.com
Credit goes to www.scribd.com

0% found this document useful (0 votes)
178 views9 pages

The Lion and The Mouse

The document provides lesson plans and materials for teaching a story to students. The objectives are for students to practice reading fluently, read stories with expression, define unfamiliar words, and use those words in sentences. The story that will be read is "The Lion and the Mouse." Key details like repeating paragraphs, defining words, and discussing the moral will be included. Comprehension questions like filling in blanks will be used to check understanding.

Uploaded by

Danielle Mendoza
Copyright
© © All Rights Reserved
We take content rights seriously. If you suspect this is your content, claim it here.
Available Formats
Download as DOCX, PDF, TXT or read online on Scribd
0% found this document useful (0 votes)
178 views9 pages

The Lion and The Mouse

The document provides lesson plans and materials for teaching a story to students. The objectives are for students to practice reading fluently, read stories with expression, define unfamiliar words, and use those words in sentences. The story that will be read is "The Lion and the Mouse." Key details like repeating paragraphs, defining words, and discussing the moral will be included. Comprehension questions like filling in blanks will be used to check understanding.

Uploaded by

Danielle Mendoza
Copyright
© © All Rights Reserved
We take content rights seriously. If you suspect this is your content, claim it here.
Available Formats
Download as DOCX, PDF, TXT or read online on Scribd
You are on page 1/ 9

Sources

Learning objectives
At the end of the lesson the student will be able to:
 Practice reading stories to improve speed and fluency in reading
 Read stories or dialogues with appropriate expressions
 Define uncommon words
 Apply and use it in sentences

Learning tasks (questions and activities like dora)


 Repeat after me (fluency)
 Use in a sentence (vocabulary)
 Fill in the blanks

Materials or procedures
The instructors will read the story of “The Lion and the Mouse”. They will read the first
paragraph or slide, and then, the students will repeat it. There will be highlighted words that are
uncommon which will be defined and discussed after reading each slide. The instructors will
also emphasize reading the dialogues with appropriate expressions.

The Lion and The Mouse


A Lion lay asleep in the forest, his great head resting on his paws. A timid little Mouse
came upon him unexpectedly, and in her fright and haste to get away, ran across the
Lion's nose. Awakened from his nap, the Lion laid his huge paw angrily on the tiny
creature to kill her.

(The students will repeat the paragraph)

Timid – showing a lack of courage or confidence; easily frightened


Unexpectedly – in a way that was not expected or regarded as likely
Fright – a sudden intense feeling of fear
Haste – excessive speed or urgency of movement or action; hurry

"Spare me!" begged the poor Mouse. "Please let me go and some day I will surely repay
you."

The Lion was much amused to think that a Mouse could ever help him. But he was
generous and finally let the Mouse go.

(The students will repeat the paragraph and dialogues with expressions)

Beg – ask (someone) earnestly or humbly for something


Amuse – cause (someone) to find something funny
Generous – showing a readiness to give more of something, as money or time,
than is strictly necessary or expected

Some days later, while stalking his prey in the forest, the Lion was caught in the trap of
a hunter's net. Unable to free himself, he filled the forest with his angry roaring. The
Mouse knew the voice and quickly found the Lion struggling in the net. Running to one
of the great ropes that wrapped him, she gnawed it until it parted, and soon the Lion
was free.

(The students will repeat the paragraph)

Stalking – move silently or threateningly through (a place)


Struggling – striving to achieve or attain something in the face of difficulty or
resistance
Gnawed – bite at or nibble something persistently

"You laughed when I said I would repay you," said the Mouse. "Now you see that even a
Mouse can help a Lion."

Kindness is never wasted.

(The students will repeat the dialogues with expressions)

After reading, the instructors will discuss the moral lesson of the story. Then, they will give tasks
based on the words discussed that can be answered by the students through the comment
section.

I. Fill in the blanks


A. Timid
B.
WEEK1 - (Vocabulary and Fluency)

Alamat ng Pinya
Noong unang panahon may nakatirang mag-ina sa isang malayong pook. Ang
ina ay si Aling Rosa at ang anak ay si Pinang. Mahal na mahal ni Aling Rosa ang
kanyang bugtong na anak. Kaya lumaki si Pinang sa layaw. Gusto ng ina na matuto si
Pinang ng mga gawaing bahay, ngunit laging ikinakatwiran ni Pinang na alam na niyang
gawin ang mga itinuturo ng ina. Kaya't pinabayaan na lang niya ang kanyang anak.
Isang araw nagkasakit si Aling Rosa. Hindi siya makabangon at makagawa ng gawaing
bahay. Inutusan niya si Pinang na magluto ng lugaw. Isinalang ni Pinang ang lugaw
ngunit napabayaan dahil sa kalalaro. Ang lugaw ay dumikit sa palayok at nasunog.
Nagpasensiya na lang si Aling Rosa, napagsilbihan naman siya kahit paano ng anak.
Nagtagal ang sakit ni Aling Rosa kaya't napilitang si Pinang ang gumagawa sa bahay.
Isang araw, sa kanyang pagluluto hindi niya makita ang posporo. Tinanong ang kanyang
ina kung nasaan ito. Isang beses naman ay ang sandok ang hinahanap. Ganoon ng
ganoon ang nangyayari. Walang bagay na di makita at agad tinatanong ang kanyang
ina. Nayamot si Aling Rosa sa katatanong ng anak kaya´t nawika nito: " Naku! Pinang,
sana'y magkaroon ka ng maraming mata upang makita mo ang lahat ng bagay at hindi
ka na tanong nang tanong sa akin. Dahil alam niyang galit na ang kanyang ina ay di na
umimik si Pinang. Umalis siya upang hanapin ang sandok na hinahanap. Kinagabihan,
wala si Pinang sa bahay. Nabahala si Aling Rosa. Tinatawag niya ang anak ngunit
walang sumasagot. Napilitan siyang bumangon at naghanda ng pagkain. Pagkaraan ng
ilang araw ay magaling-galing na si Aling Rosa. Hinanap niya si Pinang. Tinanong niya
ang mga kapitbahay kung nakita nila ang kanyang anak. Ngunit naglahong parang bula
si Pinang. Hindi na nakita ni Aling Rosa si Pinang. Isang araw, may nakitang halaman si
Aling Rosa sa kanyang bakuran. Hindi niya alam kung anong uri ang halamang iyon.
Inalagaan niyang mabuti hanggang sa ito'y magbunga. Laking pagkamangha ni Aling
Rosa ng makita ang anyo ng bunga nito. Ito'y hugis-ulo ng tao at napapalibutan ng
mata. Biglang naalaala ni Aling Rosa ang huli niyang sinabi kay Pina, na sana'y
magkaroon ito ng maraming mata para makita ang kanyang hinahanap. Tahimik na
nanangis si Aling Rosa at laking pagsisisi dahil tumalab ang kanyang sinabi sa anak.
Inalagaan niyang mabuti ang halaman at tinawag itong Pinang, Sa palipat-lipat sa bibig
ng mga tao ang pinang ay naging pinya.

The Lion and The Mouse


A Lion lay asleep in the forest, his great head resting on his paws. A timid little Mouse
came upon him unexpectedly, and in her fright and haste to get away, ran across the
Lion's nose. Roused from his nap, the Lion laid his huge paw angrily on the tiny creature
to kill her.

"Spare me!" begged the poor Mouse. "Please let me go and some day I will surely repay
you."
The Lion was much amused to think that a Mouse could ever help him. But he was
generous and finally let the Mouse go.

Some days later, while stalking his prey in the forest, the Lion was caught in the toils of a
hunter's net. Unable to free himself, he filled the forest with his angry roaring. The Mouse
knew the voice and quickly found the Lion struggling in the net. Running to one of the
great ropes that bound him, she gnawed it until it parted, and soon the Lion was free.

"You laughed when I said I would repay you," said the Mouse. "Now you see that even a
Mouse can help a Lion."

Kindness is never wasted.

WEEK2 - (Summarizing)

Ang Batang hindi Naliligo


Si Lotlot ang batang hindi naliligo. Tuwang-tuwa siya kapag nakakatakas siya sa dulas
ng sabon, kuskos ng bimpo at higit sa lahat, sa lamig ng tubig.

“Lotlot, maligo ka na. Kanina pa naghihintay ang tubig mo sa banyo.” yan ang mga
katagang nagdudulot sa kanya ng takot. Sa tuwing bibigkasin iyan ng kanyang nanay,
para itong binubuhusan ng isang balde na malamig na malamig na tubig.

Kung ano-ano lagi ang dahilan ni Lotlot para makaiwas siya sa paliligo —- “Nay, parang
may sakit po ata ako.” “Nay, sandali po ha, hindi pa po ako tapos maglinis ng bahay.”

O di kaya’y itatago niya angshampoo at sabon at sasabihing, “Nay wala na po akong


shampoo at sabon!”

Minsan ay umalis ang kanyang mga magulang para magbakasyon sa kanilang kamag-
anak sa malayong lugar. Iniwan nila si Lotlot sa kanyang Lola. Laking tuwa naman ni
Lotlot.

“Sa wakas! Matagal akong hindi makakaligo!”

“Apo, ikaw ba ay naligo na?” tanong ng kanyang Lola Pepay.


“Opo Lola,” sagot naman ni Lotlot. “Tignan niyo po oh, basa pa nga po ang buhok ko.
Tapos bagong palit po ang sando ko.” Pero ang totoo’y binasa lamang niya ang kanyang
buhok at pinalitan niya ang kanyang sando nang hindi naliligo.

“Aba, oo nga apo. Buti naman naligo ka na.” laking tuwa ng kanyang Lola. “Pero ano ba
iyong naaamoy ko na parang amoy-araw?” tanong ni Lola Pepay. “Naku Lola, si Doggy
po iyon.” At tinuro ni Lotlot ang alaga niyang aso.
Sa unang araw na wala ang mga magulang niya, libreng-libre si Lotlot. Wala siyang
ginawa kung hindi ang maglaro sa loob ng bahay.

“Yipee! Walang pasok! Wala sina Nanay at Tatay! At syempre, walang ligo!”

Inilampaso niya ang kanyang katawan sa sahig. Ginulong-gulong ang sarili, Inisiksik pa
niya ang kanyang sarili sa ilalim ng maalikabok na kama.

Sa pangalawang araw, sa bakuran naman naisip maglaro ni Lotlot. Umakyat siya sa


puno ng mga mangga at hinabol ang mga alagang manok.
“Yipee! Walang pasok! Wala sina Nanay at Tatay! At syempre, walang ligo!”

Dumating ang ikatlong araw. Wala pa rin ang Nanay at Tatay ni Lotlot. At tatlong araw
na siyang hindi naliligo. Magulong-magulo na ang kanyang buhok. Nanlalagkit na ang
kanyang katawan sa pawis at masama na ang kanyang amoy.

“Apo, gumising ka na! Aba’y mahuhuli ka sa klase.” sabi ng kanyang Lola.


Bumangon si Lotlot at dali-daling isinuot ang kanyang uniporme. Hindi na siya
nakapagsuklay ng buhok.

“Aba apo, ikaw ba ay naligo? Ang dungis ng mukha mo!”


“Eh, Lola, pag-uwi na lang po ako maliligo. Mahuhuli na po kasi ako sa klase eh.”

Masayang pumasok sa eskwelahan si Lotlot dahil muli niyang makakasama maglaro


ang kanyang mga kaibigan. Ngunit, habang masaya silang nagpapatintero ay di
mapakali si Lotlot. Kamot sa ulo. . kamot sa braso . . sa pisgi . . sa tiyan . . Kaya naman .
.

“Lotlot, hindi mo nataya si Choleng!”


“Hindi mo nataya si Jose, Lotlot!”
“Hay nako! Kamot ka kasi nang kamot! Siguro, hindi ka naligo, ‘no?”

Pagkatapos nilang magpatintero nang dalawang beses, hindi na isinali muli si Lotlot.
Naiwan siyang nag-iisa. Malungkot niyang pinanood ang mga kalaro mula sa malayo.

Bakit kaya ayaw na nila akong makasama maglaro? Malungkot na tanong ni Lotlot sa
kanyang sarili. Gusto niya pang makipagtakbuhan, ngunit wala naman siyang kalaro.

Muli niyang nilapitan ang kanyang mga kaibigan. “Pwede bang sumali ulit sa inyo?”

“Pwedeng-pwede Lotlot . . . pero kung nakaligo ka na!” sigaw ng kanyang mga kalaro,
sabay nagtawanan.
Tinignan nang maigi ni Lotlot ang kanyang mga kaibigan. Napansin niya ang itsura nila.
Ibang-iba sa kanya! Maayos ang kanilang buhok. Malinis ang kanilang mga mukha.
Samantala, siya naman ay gusgusin at kamot nang kamot sa katawan.

Dali-daling umuwi si Lotlot. Agad niyang hinanap ang pinakamabangong sabon,


pinakamalaking bimpo at nagsimula siyang magkuskos.

Kuskos dito, kuskos doon. Isa, dalawa, tatlong buhos ng tubig. Sa kauna-unahang
pagkakataon, naramdaman ni Lotlot na masarap pa lang maligo. Masarap pala sa
pakiramdam ng katawan kapag nililinis ng sabon at hinuhugasan ng tubig. Ni hindi niya
napansin na malamig ang tubig.

Pagkalabas ng banyo, may isang sorpresa ang naghihintay kay Lotlot.

“Wow, ang bango-bango naman ng anak ko.” sigaw ng kanyang Tatay.

“Nay! Tay! Bumalik na po pala kayo!” masayang sabi ni Lotlot. At hinagkan niya ang
kanyang mga magulang.

“Oo, anak. Sa katunayan ay nag-aalala kami sa iyo habang kami ay nasa ibang lugar.”

“Marami kasi sa iyong pinsan ay kung hindi may bungang araw ay may galis-aso
naman.” dagdag ng kanyang nanay. “Nagkasugat-sugat na nga ang kanilang balat dahil
siguro kamot sila nang kamot.”

“T—talaga po? P—pwede po bang mangyari sa akin iyon, ‘Nay? ‘Tay?” takot na takot na
bigkas ni Lotlot.

“Oo anak. Pero maiiwasan naman ito kung laging malinis ang katawan mo,” sagot ng
kanyang Tatay.

Napaisip si Lotlot sa sinabi ng kanyang mga magulang. Naalala niya na muntik na ring
magkasugat-sugat ang kayang balat dahil sa kanyang pagkakamot.

Tinignan ni Lotlot ang kanyang mga magulang. “‘Nay, ‘Tay, patawad po. Kasi po, mula
nang umalis kayo ay ngayon na lang po ulit ako nakaligo. Nagsinungaling pa po ako kay
Lola noong tinanong niya ako kung naligo na ba ako. Pero mula ngayon, susundin ko na
po ang lahat ng mga sinasabi niyo. At kahit na si Lola lang po ang kasama ko dito,
maliligo na rin po ako.” At simula noon, siya na ang paboritong kalaro ng kanyang mga
magulang.

The Giving Tree


Once there was a tree. And she loved a little boy. And every day the boy would come
and he would gather her leaves. And make them into crowns and play king of the forest.
He would climb up her trunk and swing from her branches and when he was tired, he
would sleep in her shade.
And the boy loved the tree very much. And the tree was happy.
But time went by, and the boy grew older. And the tree was often alone. Then one day
the boy came to the tree and the tree said: "Come, Boy, come and climb up my trunk
and swing from my branches and eat apples and play in my shade and be “happy”.
"I am too big to climb and play," said the boy. "I want to buy things and have fun. I want
some money. Can you give me some money?"
"I'm sorry," said the tree, "but I have no money. I have only leaves and apples. Take my
apples, Boy, and sell them in the city. Then you will have money and you'll be happy."
And so the boy climbed up the tree and gathered her apples and carried them away.
And the tree was happy... But the boy stayed away for a long time and the tree was sad.
And then one day the boy came back and the tree shook with joy, and she said: "Come,
Boy come and climb up my trunk and swing from my branches and eat apples and play
in my shade and be "happy".
"I am too busy to climb trees," said the boy. "I want a house to keep me warm," he said.
"I want a wife and I want children, and so I need a house. Can you give me a house?"
"I have no house," said the tree. The forest is my house," said the tree. "But you may cut
off my branches and build a house. Then you will be happy."
And so the boy cut off her branches and carried them away to build a house. And the
tree was happy.
But the boy stayed away for a long time and the tree was sad. And when he came back,
the tree was so happy she could hardly speak.
"Come, Boy, " she whispered, "Come and play."
"I am too old and sad to play,” said the boy. "I want a boat that will take me away from
here. Can you give me a boat?"
"Cut down my trunk and make a boat," said the tree. "Then you can sail away and be
happy."
And so the boy cut down her trunk and made a boat and sailed away. And the tree was
happy. But not really.

And after a long time the boy came back again. "I am sorry, Boy, " said the tree, "but I
have nothing left to give you — my apples are gone."
"My teeth are too weak for apples, " said the boy.
"My branches are gone," said the tree. "You cannot swing on them —. "
"I am too old to swing on branches," said the boy.
"My trunk is gone," said the tree. "You cannot climb —. "
"I am too tired to climb," said the boy.
"I am sorry," sighed the tree. "I wish that I could give you something. . . but I have
nothing left. I am just an old stump. I am sorry..."
"I don't need very much now," said the boy, "just a quiet place to sit and rest. I am very
tired."
"Well" said the tree, straightening herself up as much as she could. "Well, an old stump
is good for sitting and resting. Come, Boy, sit down... and rest."

And the tree was happy...

WEEK3 - (Making meaning of the text and Drawing connections)

Sa aking mga kabata


By Jose Rizal
Kapagka ang baya’y sadyang umiibig
Sa kanyang salitang kaloob ng langit,
Sanlang kalayaan nasa ring masapit
Katulad ng ibong nasa himpapawid

Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin,


Sa Ingles, Kastila, at salitang anghel
Sapagka’t ang Poong maalam tumingin
Ang siyang naggawad, nagbigay sa atin

’Pagka’t ang salita’y isang kahatulan


Sa bayan, sa nayo’t, mga kaharian
At ang isang tao’y katulad kabagay
Ng alin mang likha noong kalayaan

Ang salita nati’y tulad din sa iba


Na may alfabeto at sariling letra
Na kaya nawala’y dinatnan ng sigwa
Ang lunday sa lawa noong dakong una

Ang hindi magmahal sa kanyang salita


Mahigit sa hayop at malansang isda
Kaya ang marapat pagyamaning kusa
Na tulad sa Inang tunay na nagpala
The Road Not Taken
By Robert Frost

Two roads diverged in a yellow wood,


And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,


And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay


In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh


Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

You might also like